Waaaaaaaaaaaaaaahhhhhhhhhhhhhhhhh!
Ang sarap isigaw lahat ng himutok! Hahaha!
Halos isang buwan na rin akong hindi napadpad sa palasyo ko dito.
Hay buhay, bakit ba kasi kung kelan i have all the time and chance to do so eh hindi ako pinagbigyan? Nakakaasar nga naman... Excited pa naman sana akong tapusin lahat ng commitments ko para makatambay dito ng bigla na lang....
Ano nga ba talagang bomba ang bumagsak sa akin?
Teka lang, hindi naman bomba un eh...
Parang ang ganda ng kanyang pangalan noh? Subalit isa naman ito sa pinakagrabeng sakit na dumapo sa akin..
Super Duper talaga ang pahirap na dinaanan ko dahil sa kanya. haizt!
Wala naman kasi siyang gamot.. ang choice mo lang talaga eh ang maghintay kung kelan ka gagaling.. idagdag mo pa ang pananakit ng katawan, lagnat, at sobrang pangangati! Grabe, sumabay pa ang pag-atake ng dysmenorrhea ko. huhuhu!
Akala ko, ok lang na maiwan sa bahay, tutal may blogosphere akong matatambayan..
Tapos bigla na namang nayanig ang mundo ko ng malaman ko buhat sa aking kapatid na pati ang mahal kong computer ay navirus!
Talagang minamalas ang maldita, ni wala nga akong alam sa anatomy ng computer, lalo na sa mga sakit nito! Ayun, hindi ko na xa ma-open.hehehe..
Naisin ko mang pumunta sa kaibigan kong may alam dito ay hindi naman ako makalabas ng bahay.. Ni ayaw ko ngang makita ang sarili ko sa salamin ng kasagsagan ng sakit ko. Kawawang bata... Literal talagang naburo sa lungga nya.
Buti na lang ngayon at nakalabas din ako. Mga ilang hakbang lang naman mula sa bahay namin ang net cafe. Yun nga lang, may bayad.. Kaya heto, limited lang talaga ang oras ko dito..
Ano ba yan.. panu pa ako makakabloghopping nito??
Waaaaaahhhh! Miss na miss ko na dito!
Pero wala akong magagawa.. hintayin ko na lang na matapos ang kalbaryo kong ito. ;-(
Nga pala...
Sa mga nakakaalala pa ring bumisita sa palasyo ko, kahit wala ang prinsesa para istimahin kayo...
Maraming salamat po!
Ang sarap isigaw lahat ng himutok! Hahaha!
Halos isang buwan na rin akong hindi napadpad sa palasyo ko dito.
Hay buhay, bakit ba kasi kung kelan i have all the time and chance to do so eh hindi ako pinagbigyan? Nakakaasar nga naman... Excited pa naman sana akong tapusin lahat ng commitments ko para makatambay dito ng bigla na lang....
Kaboom!
Isang malaking bomba ang bumagsak mula kung saan at tila ba ako isang musmos na napatanga na lang sa shock. At naiwan ko pa nga sa ire ang mga dapat kong gawin...
Isang malaking bomba ang bumagsak mula kung saan at tila ba ako isang musmos na napatanga na lang sa shock. At naiwan ko pa nga sa ire ang mga dapat kong gawin...
Ano nga ba talagang bomba ang bumagsak sa akin?
Teka lang, hindi naman bomba un eh...
VIRUS!!!!
Publish Post
Varicella...
Parang ang ganda ng kanyang pangalan noh? Subalit isa naman ito sa pinakagrabeng sakit na dumapo sa akin..
Super Duper talaga ang pahirap na dinaanan ko dahil sa kanya. haizt!
Wala naman kasi siyang gamot.. ang choice mo lang talaga eh ang maghintay kung kelan ka gagaling.. idagdag mo pa ang pananakit ng katawan, lagnat, at sobrang pangangati! Grabe, sumabay pa ang pag-atake ng dysmenorrhea ko. huhuhu!
Langyang Bulutong yun! 
(i-post ko sana ung tunay kung pic kya lng ngbgo ang isip ko. NAKAKAHIYA!)
at di pa jan nagtatapos ang pagdurusa ko...Akala ko, ok lang na maiwan sa bahay, tutal may blogosphere akong matatambayan..
Tapos bigla na namang nayanig ang mundo ko ng malaman ko buhat sa aking kapatid na pati ang mahal kong computer ay navirus!
Talagang minamalas ang maldita, ni wala nga akong alam sa anatomy ng computer, lalo na sa mga sakit nito! Ayun, hindi ko na xa ma-open.hehehe..
Naisin ko mang pumunta sa kaibigan kong may alam dito ay hindi naman ako makalabas ng bahay.. Ni ayaw ko ngang makita ang sarili ko sa salamin ng kasagsagan ng sakit ko. Kawawang bata... Literal talagang naburo sa lungga nya.
Buti na lang ngayon at nakalabas din ako. Mga ilang hakbang lang naman mula sa bahay namin ang net cafe. Yun nga lang, may bayad.. Kaya heto, limited lang talaga ang oras ko dito..
Ano ba yan.. panu pa ako makakabloghopping nito??
Waaaaaahhhh! Miss na miss ko na dito!
Pero wala akong magagawa.. hintayin ko na lang na matapos ang kalbaryo kong ito. ;-(
Nga pala...
Sa mga nakakaalala pa ring bumisita sa palasyo ko, kahit wala ang prinsesa para istimahin kayo...
Maraming salamat po!
This entry was posted
on Miyerkules, Marso 18, 2009
at Miyerkules, Marso 18, 2009
and is filed under
buhay-prinsesa,
desperadang ideya,
pagdurusa
. You can follow any responses to this entry through the
comments feed
.
